محققان یک نقشه گرافیکی طراحی کرده‌اند که با استفاده از خط تلاقی طول و عرض جغرافیایی، امکان تعیین سرعت چرخش هر منطقه حول محور زمین را فراهم می‌کند.

به گزارش كلبه نجوم 2 به نقل از ایسنا، سرعت چرخش هر منطقه حول محور زمین معمولا بین 0 تا 1689 کیلومتر در ساعت متغیر است؛ بطور مثال کشوری نزدیک به خط استوا با سرعت 40 هزار کیلومتر در روز و انگلیس با سرعت 965 کیلومتر در ساعت حول محور زمین در حال چرخش است.

برای تعیین سرعت، فاصله هر نقطه بر 23 ساعت و 56 دقیقه و چهار ثانیه تقسیم می‌شود تا عدد 1689 کیلومتر در ساعت بدست ‌آید.

سپس بوسیله ضرب سرعت در خط استوا توسط کسینوس عرض جغرافیایی در هر نقطه، سرعت با توجه به چرخش محاسبه می‌شود.

تغییرات در سرعت چرخش حول محور زمین به ارتفاع هر منطقه بستگی دارد، اما این اثر در تعیین سرعت چرخش تقریبا جزئی است.

تحقیقات گروهی از متخصصان بین‌المللی نشان می‌دهد، پروژه آسانسور فضایی طی چند دهه آینده قابل انجام بوده و یک مسیر ایمن، نسبتا ارزان و آسان برای رسیدن به مدار زمین محسوب می‌شود.

به گزارش كلبه نجوم 2 به نقل از ایسنا ، «کنستانتین تسیولکوفسکی» پیشگام فضایی روسیه در سال 1895 از امکان ساخت برج آزاد که از سطح زمین تا ارتفاع 35 هزار کیلومتری مدار زمین‌ایست‌ور (geostationary orbit) حرکت می‌کند، خبر داده بود.

گروهی از متخصصان تحت نظارت آکادمی بین‌المللی فضانوردی (IAA) به تازگی مطالعه‌ای را با هدف بررسی امکانپذیر بودن پروژه آسانسور فضایی انجام دادند.

آسانسور فضایی یک زیرساخت عظیم است که بر روی زمین احداث شده و تا ارتفاع 100 هزار کیلومتری در مدار زمین صعود می‌کند.

نتایج بدست آمده نشان می‌دهد، این پروژه با در نظر گرفتن خطرات فناورانه مختلف امکانپذیر بوده و زیرساخت آن نیازمند مشارکت بین‌المللی است.

انتقال محموله و همینطور مسافران به مدار زمین با استفاده از وسیله نقلیه الکتریکی موسوم به بالارونده (climber) انجام خواهد شد که با سرعتی معادل قطارهای تندرو به بالا و پایین حرکت می‌کنند.

«پیتر سوآن» سرپرست تیم تحقیقاتی معتقد است: احتمالا تا 10 سال آینده مطالعه‌ دیگری انجام خواهد شد که از فراهم شدن فناوری‌های پیشرفته برای آغاز مراحل ساخت نخستین آسانسور فضایی حکایت دارد.

پیش‌بینی می‌شود که پروژه آسانسور فضایی تا سال 2050 یا 2100 به بهره‌برداری برسد.

پس از چندین ماه آزمایش، سیستم‌ ارتباطی مبتنی بر لیزر (LLCD) برای انتقال سریع و دقیق اطلاعات از فضاپیماها به زمین و بالعکس موفق به ثبت یک رکورد تازه در انتقال فیلم ویدئویی اچ‌دی به ماه شده است.

به گزارش كلبه نجوم2   به نقل از ايسنا ، طرح مشترک تحقیقاتی ناسا و آزمایشگاه لینکلن موسسه فناوری ماساچوست (MIT)، نخستین سیستم ارتباطی دو طرفه مبتنی بر لیزر است که جایگزین سیستم‌های انتقال امواج رادیویی با سرعت پایین خواهد شد.

سیستم‌های فرکانس رادیویی که در حال حاضر مورد استفاده قرار می‌گیرند، قادر به انتقال مقادیر قابل توجه از اطلاعات لحظه‌ای از فضا به زمین و بالعکس نیستند.

سیستم‌ ارتباطی مبتنی بر لیزر (LLCD) بر روی کاوشگر جدید ماه ناسا نصب و عملکرد آن از ماه اکتبر مورد آزمایش قرار گرفت؛ محققان ایستگاه وایت سندز (White Sands) در نیومکزیکو، از این سیستم برای انتقال و دریافت داده‌ها به فضاپیما در فاصله 384 هزار کیلومتری زمین استفاده کردند.

با استفاده از این ارتباط لیزری، امکان ارسال داده‌ها با سرعت 622 مگابیت در ثانیه فراهم می‌شود.

در جدیدترین آزمایش و رکوردشکنی سیستم LLCD، محققان موفق به ارسال و برگشت یک فیلم ویدئویی اچ‌دی به ماه ظرف هفت ثانیه شدند که یک دستاورد مهم در ارتباط بین ستاره‌ای محسوب می‌شود.

از این طریق ارسال و دریافت داده از کاوشگرها در عمق فضا از جمله تصاویر تهیه شده توسط مریخ‌نورد کنجکاوی با سرعت بسیار بالا امکانپذیر می‌شود.

پیش‌بینی می‌شود که سیستم‌ ارتباطی مبتنی بر لیزر تا سال 2017 بر روی کاوشگرها و فضاپیماهای جدید ناسا مورد استفاده قرار بگیرد.

کاوشگر جو و محیط غبار ماه ناسا (LADEE) برای اولین بار تصویری از سطح این قمر را به زمین ارسال کرد.

به گزارش كلبه نجوم 2 به نقل از ایسنا، مجموعه‌ای از تصاویر ماه و ستارگان که توسط سیستم‌های دوربین آنبرد کاوشگر LADEE موسوم به ردیابهای ستارگان در فواصل زمانی یک دقیقه‌ای در روز هشت فوریه (19 بهمن) در دوران شب ماه ثبت شده بودند، هفته گذشته توسط ناسا منتشر شدند.

زمین‌تاب که بازتاب نور زمین در بخش تاریک ماه است، به این کاوشگر اجازه داده که مناظری را در نیمکره شمال غربی این قمر نمایش دهد. کاوشگر جو و محیط غبار ماه ناسا در زمان ثبت تصاویر با سرعت حدود 100 کیلومتر در دقیقه در مدار خود حرکت می‌کرد.

کار اصلی یک دوربین ردیاب ستاره، ثبت تصاویر از میدان ستاره‌ای اطراف است تا فضاپیما بتواند بصورت داخلی جهت خود را در فضا محاسبه کند. لنزهای دوربین ردیابهای ستارگان از میدان زاویه باز برای ثبت آسمان شب در یک چهارچوب برخوردار است.

در این مجموعه از پنج تصویر، یکی از آنها به نمایش دهانه برخوردی «کریگر» و دهانه «توسکنلی» در پیش زمینه پرداخته است. تصویر دیگر نشان‌دهنده دهانه دیگری موسوم به «وولاستون پی» در نزدیکی افق و بخشی از کوه هرودوت ماه است. همچنین رشته‌کوه آگریکولا، دهانه گولگی با قطر شش کیلومتر، دهانه زینر با قطر پنج کیلومتر، دهانه لیختنبرگ و اسکیاپارلی و دشتهای تاریک و صاف بازالتی Western Oceanus Procellarum در دشت Aristarchus در تصاویر دیگر این مجموعه دیده می‌شوند.

ماموریت 280 میلیون دلاری کاوشگر جو و محیط غبار ماه ناسا در ماه سپتامبر 2013 بر روی موشک مینوتور 5 از پایگاه فضایی منطقه‌ای میدآتلانتیک پرتاب شد. این کاوشگر ابتدا قرار بود 100 روز در فضا باقی بماند اما سپس مهندسان ناسا دریافتند که این فضاپیما از سوخت کافی برای جمع‌آوری اطلاعات به مدت 28 روز دیگر برخوردار است.

این فضاپیما قرار است در روز 21 آوریل (31 فروردین) با پایان ماموریتش با سطح ماه برخورد کند.

ناسا یکبار دیگر قصد دارد به ماه سفر کند اما این‌بار شرکتهای خصوصی باید هزینه آن را تقبل کنند.

به گزارش كلبه نجوم 2 به نقل از ایسنا، ناسا به دنبال شرکای علاقمند برای ایجاد ماموریتهای کم‌هزینه به ماه است که ممکن است با حفاری سطح این قمر همراه باشند.

امید است که در این ماموریتها، پایگاههایی به عنوان یک نقطه توقف در ماه برای فضانوردان در مسیر سیارات دورتر ساخته شود.

ناسا امیدوار است که این برنامه بر پایه موفقیتهای آن در پرتاب موشکهای خصوصی صورت بگیرد.

این سازمان در بیانیه‌ای اعلام کرد: با اتکا بر پیشرفت شراکت ناسا با صنعت فضایی خصوصی آمریکا برای ساخت فضاپیما و موشکهای جدید با قابلیت حمل بار و فضانوردان به فضا، این سازمان اکنون به دنبال فرصتهایی برای تسریع قابلیتهای انتقال محموله به سطح ماه است.

طرح جدید «انتقال و فرود محموله به ماه با فرود نرم(کاتالیزگر ماه)» به دنبال پیشنهاداتی از بخش خصوصی آمریکا است که ممکن است به یک یا چند توافق‌نامه لایحه فضایی مبادله بدون بودجه منجر شود.

این سازمان اظهار کرده که به شرکتها، امکان دسترسی به دانش فنی کارکنان، تاسیسات آزمایشی، وامهای تجهیزات یا نرم‌افزار برای تولید و آزمایش فرودگر را خواهد داد.

این طرح همچنین با شرکتهای کوچک نیز قابل اجرا است.

تیمی از دانشجویان دانشگاه پنسیلوانیا در آمریکا از یک برنامه جسورانه رونمایی کرده‌اند که آنها را به چهارمین افراد تاریخ که در فضاپیمایی را در ماه فرود آورده‌اند، تبدیل خواهد کرد.

این دانشجویان اظهار کرده‌اند که پروژه آنها می‌تواند حتی از نمونه‌های قبلی بهتر بوده و فضاپیمایی را در سطح ماه فرود بیاورد که بطور اختیاری قادر به فرود و برخواست بوده و کاوش سطح این قمر را ساده‌تر خواهد کرد.

آنها امیدوارند در صورت دستیابی به بودجه لازم، بتوانند یک فضاپیمای خصوصی را در سال 2015 به پرواز دربیاورند.

ماه از ارزش و پتانسیل علمی برای بازدهی منابعی مانند آب و اکسیژن به شکل نسبتا مشابه با زمین برای کمک به تداوم کاوش اعماق فضا برخوردار است.

قابلیتهای حمل‌ونقل خصوصی به ماه می‌تواند از اهداف علمی و کاوشی مانند برگرداندن نمونه به زمین، استقرار شبکه‌های ژئوفیزیکی، اکتشاف منابع و نمایش فناوری برخوردار باشد.

محققان استرالیایی جرم کیهانی 13.6 میلیارد ساله‌ای را کشف کرده‌اند که قدیمی‌ترین ستاره جهان تا به امروز است.

به گزارش كلبه نجوم 2 به نقل از ایسنا، این ستاره فقط 200 میلیون سال پس از «انفجار بزرگ» شکل گرفته که جهان را به عرصه وجود آورد. مدعیان پیشین قدیمی‌ترین ستاره جهان، حدود 13.2 میلیارد سال قدمت دارند و در سال‌های 2007 و 2013 کشف شدند.

به گفته استفان کلر از دانشگاه ملی استرالیا، ستاره جدید موسوم به Methuselah در کهکشان راه شیری و در فاصله 6000 سال نوری از زمین واقع شده و فقدان کامل سطوح قابل تشخیص آهن در طیف نوری آن، گواهی بر قدمت بالایش است.

انفجار بزرگ، جهانی مملو از هیدروژن، هلیم و تا حدودی لیتیم را به وجود آورد و تمامی دیگر عناصر امروزی در ستارگانی به وجود آمدند که در ابرهای گازی و غبار ابرنواخترها (ستارگان بزرگی که در پایان زندگی‌شان منفجر شده‌اند) متولد می‌شوند. این فرآیند بازیافت پایان‌ناپذیر، ابزاری مهم برای مطالعات فیزیکدانان نجومی به شمار می‌آید.

یکی از شیوه‌های تعیین قدمت ستاره، آهن است که محتوای آن در یک ستاره با هر تولد متوالی افزایش می‌یابد و هر چه سطوح محتوای آهن در طیف نوری ستاره‌ای پایین‌تر باشد، قدمت آن بیشتر است. دانشمندان از فراوانی آهن یک ستاره به عنوان ساعتی کیفی استفاده می‌کنند که زمان شکل‌گیری آن را بدست می‌دهد.

کلر گفت: در مورد ستاره جدید، میزان آهن موجود کمتر از یک میلیونم آهن خورشید و 60 برابر کمتر از هر ستاره شناخته‌شده دیگری است و بنابراین قدیمی‌ترین ستاره جهان به شمار می‌آید.

این جرم آسمانی با استفاده از تلسکوپ SkyMapper در دانشگاه ملی استرالیا کشف و جزئیات آن در مجله Nature منتشر شد.

ناسا قصد دارد با استفاده از آزمایشگاه اتم سرد در ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS)، دمای سرد غیر طبیعی در فضا تولید کند.

به گزارش كلبه نجوم 2  به نقل از ایسنا، آزمایشگاه اتم سرد (Cold Atom Laboratory) در سال 2016 راهی ایستگاه فضایی بین‌المللی خواهد شد تا محققان با کمک آن بتوانند رفتار گازهای فوق سرد را مورد بررسی قرار دهند.

آزمایشگاه اتم سرد رفتار گازها در دمای بی‌سابقه 100 پیکو- کلوین زیر صفر مطلق را مورد مطالعه قرار می‌دهد؛ پیکو یک تریلیونیم و صفر مطلق دمایی است که تمام حرکات زیر اتمی متوقف می‌شود و معادل منفی 273.15 درجه سانتیگراد است.

«راب تامپسون» از محققان آزمایشگاه پیشرانه جت (JPL) ناسا تأکید می‌کند: بدنبال مطالعه دماهای بسیار سردی هستیم که بطور طبیعی وجود ندارند؛ شرایط میکروگرانشی در ایستگاه فضایی امکان فوق سرد کردن مواد با کمک لیزر را فراهم می‌کند.

در آزمایشگاه اتم سرد از گازهای رقیقی موسوم به چگالش اینشتین- بوز (Einstein-Bose Condensates) استفاده می‌شود که می‌تواند تأثیرات ماکرو- کوانتومی در صفر مطلق را نشان دهد؛ در این مطالعه دو نمونه از این گازها در دمای صفر مطلق مخلوط می‌شوند که فرصت مناسبی را برای بررسی این پدیده عجیب فراهم می‌کند.

تابش پس‌زمینه مایکروویو کیهانی (CMB)که از انفجار بزرگ (Big Bang) به جای مانده‌اند، دمایی در حدود سه کلوین یا منفی 270.55 درجه سانتیگراد دارند؛ تنها نقطه در کائنات با دمایی در این حد پایین، سحابی بومرنگ Boomerang Nebula)) است که دمای آن منفی 272.22 درجه سانتیگراد است.

 با راه‌اندازی آزمایشگاه اتم سرد در ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) این مکان به سردترین نقطه جهان تبدیل خواهد شد. 

ضانورد ژاپنی با استفاده از یک دستگاه مارپیچی مجهز به لامپ ال‌ای‌دی و شرایط میکروگرانشی ایستگاه فضایی، تصاویر دیدنی مشابه شفق قطبی در فضا ایجاد کرده است.

به گزارش كلبه نجوم 2   به نقل از ایسنا، «کوئیچی واکاتا» فضانورد آژانس اکتشافات هوافضا ژاپن (JAXA)‌ برای خلق نورهایی مشابه شفق قطبی از یک دستگاه چرخان و مارپیچی استفاده کرده است.

این دستگاه مجهز به منبع نوری خطی ال‌ای‌دی (LED) است که با چرخش دستگاه در محیط میکروگرانشی ایستگاه فضایی، باعث ایجاد نورهای خیره‌کننده رنگارنگی می‌شود؛ این منبع نوری با چرخش و تغییر رنگ مداوم، یک مسیر درخشان و زیبا ایجاد می‌کند.

برای «واکاتا» از سرعت پایین شاتر دوربین عکاسی برای تصویربرداری از چرخش دستگاه و ایجاد رنگین‌کمان نوری در محیط ایستگاه استفاده کرده است.

محقق دانشگاه تربیت مدرس با همکاری محققی از دانشگاه هنگ کنگ به بررسی رفتار ترموالاستیک سه بعدی ورق‌های مستطیلی کامپوزیتی مسلح به نانوله‌های کربنی پرداخته و معادلات دیفرانسیل حاکم بر توزیع دما و ترموالاستیک این ورق‌ها را استخراج و به صورت تحلیلی حل کرده است.

به گزارش كلبه نجوم 2 به نقل از  ایسنا، خواص مکانیکی، حرارتی و الکتریکی استثنایی نانولوله‌های کربنی باعث شده از آن‌ها به عنوان مواد تقویت کننده کامپوزیت‌ها با کارایی بالای ساختاری و پتانسیل کاربرد زیاد در نظر گرفته شود. با توجه به این خواص، در سال‌های اخیر تحلیل رفتارهای مکانیکی و حرارتی ورق‌های کامپوزیتی مسلح به نانولوله‌های کربنی تحت بارگذاری مکانیکی در حالت دو بعدی توسط محققان بسیاری در قالب مقاله در مجلات بین المللی گزارش شده است.

به نوشته سایت نانو، با این وجود تاکنون گزارشی از تحلیل رفتار ترموالاستیک این سازه‌ها ارائه نشده است. از این رو در این تحقیق به بررسی رفتار استاتیکی سه بعدی این سازه‌ها تحت گرادیان دمایی بصورت تحلیلی و دقیق پرداخته شد.

برای این منظور، بر اساس تئوری سه بعدی الاستیسیته و با استفاده از بسط سری فوریه و همچنین به روش فضای حالت، رفتار ورق کامپوزیتی مسلح به نانو لوله کربن (FG CNTRC) که سطوح آن در معرض بارهای حرارتی و مکانیکی قرار داده شده بود، مورد بررسی قرار گرفت.

این محققان در ادامه با بررسی رفتار ارتعاش آزاد و استاتیکی این سازه تحت بار مکانیکی در سه بعد بصورت تحلیلی، به استخراج معادلات حاکم بر رفتار ترموالاستیک در حالت سه بعدی و ارائه روش حل تحلیلی این معادلات حاکم پرداخته و سپس تأثیر پارامترهای مختلف نظیر کسر حجمی و نحوه چیدمان نانولوله‌های کربنی در رفتار ترموالاستیک این سازه را مورد بررسی قرار دادند.

دکتر اکبر علی بیگلو، عضو هیأت علمی دانشگاه تربیت مدرس و محقق این طرح در مورد ضرورت انجام این تحقیق گفت: از آنجا که طراحی صحیح ورق‌های کامپوزیتی مسلح به نانولوله‌های کربنی جهت سرویس دهی در محیط‌های دمایی بالا نیازمند تحلیل رفتار ترموالاستیک آن‌هاست و تاکنون نتایجی مبنی بر تحلیل رفتار ترموالاستیک این سازه گزارش نشده بود، در این کار بررسی این موضوع تحقق یافت.

وی افزود: دقت و صحت روش ارائه شده در این تحقیق با مقایسه نتایج عددی با نتایج موجود منتشر شده در مقالات صحه گذاری شد. نتایج این تحقیق حاکی از این بود که دانسیته نانولوله‌های کربنی و نحوه چیدمان آن‌ها تأثیر بسزایی در رفتار استحکامی و نحوه توزیع دمای سازه دارد. به طوری که اثر کسر حجم نانولوله کربنی بر رفتار ترموالاستیک طولی نسبت به جهات دیگر بسیار بیشتر است.

محقق طرح خاطرنشان کرد: همچنین افزایش نسبت ابعاد موجب افزایش همه رفتارهای الاستیک حرارتی می‌شود. بدون استفاده از این تحلیل نمی‌توان به کارکرد این سازه تحت شرایط دمایی بالا اطمینان داشت، ولی در نتیجه این کار تحقیقاتی می‌توان سازه مذکور را برای شرایط دمایی مدنظر طراحی کرد.

به گفته این محقق، این سازه‌ها در صنایع هوافضا، صنایع شیمیایی، نیروگاه‌ها و مخازن تحت فشار در محیط‌های حرارتی قابل کاربرد هستند.

نتایج این پژوهش که توسط دکتر اکبر علی بیگلو و دکتر لیو از دانشگاه هنگ کنگ، انجام شده و بعنوان یکی از تحقیقات برتر انتخاب شده توسط ستاد ویژه توسعه فناوری نانو معرفی شده، در مجله Compisits Structures منتشر شده است.